της Κικής Δημητριάδου, Νηπιαγωγός & συγγραφέας
Μια φορά κι έναν καιρό ο Σεπτέμβρης που ήταν ένα αγόρι, χορτασμένο ήλιο και παιχνίδι, και βέβαια με ωραίο χρώμα απ’ το καλοκαίρι, πείσμωσε. Καλοκάθισε στην άκρη του δρόμου που θα τον έφερνε στη γη κι αρνιόταν να πάει στον προορισμό του. Πέσανε επάνω του όλοι για να τον μεταπείσουν.
Πείσμα αυτός, ανένδοτος, δεν μιλούσε σε κανέναν! Τελευταίος τον πλησίασε ο μπαμπάς του ο Χρόνος: «Πες μου αμέσως τι συμβαίνει» του λέει. «Τι πράγματα είναι αυτά; Πρέπει να πας Σεπτέμβρη, ν΄ αρχίσει ο τρύγος, να ξεπροβοδιστούν τα χελιδόνια για το ταξίδι τους, να πάρουν το κιτρινοκόκκινο χρώμα τα φύλλα των δέντρων. Και βέβαια πρέπει να πας για ν’ ανοίξουν τα σχολεία παιδί μου! Χιλιάδες παιδιά περιμένουν! Πως μπορείς εσύ να τεμπελιάζεις;»
«Δεν είμαι τεμπέλης» άρχισε επιτέλους να μιλάει ο Σεπτέμβρης. «Απλώς δεν βλέπω το λόγο για να πάω. Κοίτα τους ανθρώπους τριγύρω σου πατέρα. Ήταν ποτέ άλλοτε χειρότερα; Δες τους: Τόσο λυπημένοι και σκυθρωποί… Άρρωστοι χωρίς φάρμακα, άνθρωποι χωρίς δουλειές, πονοκεφαλιασμένοι από λογαριασμούς, τηλεθεατές που βλέπουν μετανάστες να τους καταπίνουν οι θάλασσες και νησιά να γίνονται στάχτη, άνθρωποι χωρίς ελπίδα, πες μου βρε μπαμπά, ποιος θα το καταλάβει αν ξεχαστούν τα χελιδόνια εδώ; Ποιος νοιάζεται για το φθινόπωρο και τα χρώματά του πια; Οι άνθρωποι μόνο την φτώχεια τους κοιτάνε τώρα. Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω…»
«Καλό μου αγόρι» του λέει ο πατέρας του, ο σοφός ο Χρόνος. «Δίκαιο έχεις, αλλά την ίδια στιγμή κάνεις και λάθος! Δεν γίνεται να τα ξεχνάς τα παιδιά που σε περιμένουν στα σχολειά. Και να σου πω και το πιο σημαντικό; Γιατί νομίζεις ότι υπάρχουν σχολεία Σεπτέμβρη μου; Για τους αριθμούς, τις γραμματικές και τις χημείες; Λάθος καλέ μου!
Για να γίνονται οι άνθρωποι, Άνθρωποι με το άλφα τους κεφαλαίο, γι αυτό υπάρχουν τα σχολεία. Για να μάθουν να σέβονται τη Ζωή, τη Φύση. Για να σέβονται το Δίκαιο, να σέβονται το γέλιο των παιδιών. Το σχολείο υπάρχει για να κάνει τα παιδιά ενεργούς πολίτες όταν μεγαλώσουν, όχι θλιβερούς τηλεθεατές με σταυρωμένα χέρια.
Σήκω Σεπτέμβρη μου και πήγαινε στο πόστο σου. Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα καλέ μου. Τα παιδιά σε περιμένουν! Οι μεγάλοι άνθρωποι θα πρέπει να βρουν τον τρόπο για να συμμαζέψουν τη λύπη, το θυμό και τη φτώχια τους. Κι αν τους έχει μείνει και λίγο μυαλό μ’ όλα αυτά που τους βρήκαν, στα σχολεία πρώτα θ’ απλώσουν τα χέρια τους. Αυτά πρέπει να στηρίξουν όπως κι όσο μπορούν περισσότερο».
Άκουσε ο Σεπτέμβρης προσεκτικά τον μπαμπά του κι όπως κάθε καλό παιδί, υπάκουσε. Άλλωστε ο πατέρας είχε δίκαιο. Έτσι ακριβώς είχαν τα πράγματα. Μπήκε στη ζωή των ανθρώπων λοιπόν και στα ημερολόγιά τους. Γι αυτό και κατάφεραν σήμερα, παρόλα αυτά, ν’ ανοίξουν τα σχολεία.
Άντε καλοί μου, καλή μας χρονιά για να ζήσουμε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.
Εγώ φέτος αποφάσισα να φτιάξω κάτι μαζί με τα παιδιά για να πάρουν εκείνα την απόφαση πού θα είναι η κρεμάστρα τους. Ήθελα να είναι κάτι από τα ίδια τα παιδιά και όχι μία έτοιμη ταμπέλα που θα την ετοίμαζα εγώ και θα πάσχιζαν για καμιά βδομάδα να βρουν πού γράφει το όνομά τους.
Επιπλέον αυτού του τύπου οι κρεμάστρες ακόμα κι αν δεν είναι τόσο καλαίσθητες για ενήλικες δεν παύουν να είναι δημιουργίες των ίδιων των παιδιών αλλά και να έχει μία πρώτη εικόνα ο εκπαιδευτικός τι εικόνα έχει το παιδί για τον εαυτό του π.χ. εμένα μου έτυχε φέτος να έχω ένα κοριτσάκι που να θεωρεί ότι είναι ξανθό και όχι μελαχρινό, ότι μοιάζει με τη Χιονάτη και ότι είναι κατάλευκη. Τέλος μπορείτε να τις αξιοποιήσετε για να δείτε την εξέλιξη του παιδιού αν τις ανανεώνετε ανά μήνα ή ανά τρίμηνο διαπιστώνοντας τις όποιες εξελίξεις συνέβησαν σε αυτό το χρονικό διάστημα ως προς τη γραφή του ονόματος, την τοποθέτηση των χαρακτηριστικών του παιδιού κ.λ.π.
.jpg)
θα πραγματοποιηθεί στις 11-12 & 13 Οκτωβρίου 2013, στο Ναύπλιο και την Επίδαυρο συνδιοργανώνεται από τρεις φορείς:
Πείσμα αυτός, ανένδοτος, δεν μιλούσε σε κανέναν! Τελευταίος τον πλησίασε ο μπαμπάς του ο Χρόνος: «Πες μου αμέσως τι συμβαίνει» του λέει. «Τι πράγματα είναι αυτά; Πρέπει να πας Σεπτέμβρη, ν΄ αρχίσει ο τρύγος, να ξεπροβοδιστούν τα χελιδόνια για το ταξίδι τους, να πάρουν το κιτρινοκόκκινο χρώμα τα φύλλα των δέντρων. Και βέβαια πρέπει να πας για ν’ ανοίξουν τα σχολεία παιδί μου! Χιλιάδες παιδιά περιμένουν! Πως μπορείς εσύ να τεμπελιάζεις;»
Η μπλοκογειτονιά έχει μεγαλώσει, έχει μάθει περισσότερα και συνεχίζει κάθε μέρα να δημιουργεί. Ευχαριστώ πολύ την Ανθή Ζήση (το νηπιαγωγείο που ονειρεύομαι ) γι΄αυτό το βραβείο. Της εύχομαι να πραγματοποιήσει όσα ονειρεύεται. Και εγώ με τη σειρά μου καλώ μερικά νέα μπλοκάκια, που ανακάλυψα το καλοκαιράκι και μου άρεσαν πολύ, να περάσουν από το μπλοκ μου και να παραλάβουν το βραβείο τους.
